Hafif hafif bir şeyler düşüyor gecemin üzerine, mevsim baharın sonu gibi hüzün.
İçimde bir yalnızlık şarkısı, şehrin üzerine damla damla işliyor soğuyan hayallerim.
Bir de karanlık var şehrin ışıklarını boğan, aklım sana gidip gidip geliyor.
Kırık bir şemsiye gibi kollarım seni sarmaya çalışırken, rüzgar ise her zaman ki gibi deli.
Uzun ve saçma hikayeler anlatmalıyım, kollarımda uyuyan gövdene.
İnsanların sesleri yok, adeta herkes susmuş oysa biz bağırırdık her gece, her geceye.
Bir karıncanın mutluluğu tüm dünyanın mutsuzluğuna denk ise karınca ne kadar küçülebilir?
Yağlı bir urgandı hayat, boğazıma düğümlenen
Her yalnız gecenin koynunda usulca daralan
En çokta kendi dünyama yabancı yaşanmışlıkların artıkları
Ellerime pişmanlıklarla işlenmiş yokluğuna ait soğukluk
Ne ilk ne de son bu ölmeler, hiçliğe adadığım
Mavi bir gökyüzü kadar sessiz varoluşumun ağırlığı
Gecenin koynuna hapsolmuş kokusuz çiçeklerden ziyade
Anlatamadığım kadar boğulduğum bir hikayede oynadığım rol
Ve yaşamak istemediğim bir hayatın yegane armağanı
Urgan
Yüzün geçmişten kalan
Aşka tarif yazdıran
Bir alaturka hüzün
Yüzün kıyıma vuran
Anne karnı huzur
Çocukluğumun sesi
Senden bana
Şimdi zamanı sızdıran
Şımartılmamış aşkın
Sessizliğe yakın
Kimbilir kaç yüzyıldır
Sarılmamış kolların
Sisliydi kirpiklerin
Ve gözlerin yağmurlu
Yorulmuşsun
Hakkını almış yılların
Elfida
Bir belalı başımsın
Elfida
Beni farketme sakın
Omzumda iz bırakma
Yüküm dünyaya yakın
Elfida
Hep aklımda kalacaksın
Elfida
Sen eski bir şarkısın
Elfida
Beni farketme sakın
Omzumda iz bırakma
Yüküm dünyaya yakın
Elfida
Hep aklımda kalacaksın
Şımartılmamış aşkın
Sessizliğe yakın
Kimbilir kaç yüzyıldır
Sarılmamış kolların
Sisliydi kirpiklerin
Ve gözlerin yağmurlu
Yorulmuşsun
Hakkını almış yılların
Elfida
Bir belalı başımsın
Elfida
Beni farketme sakın
Omzumda iz bırakma
Yüküm dünyaya yakın
Elfida
Hep aklımda kalacaksın
Elfida
Sen eski bir şarkısın
Elfida
Beni farketme sakın
Omzumda iz bırakma
Yüküm dünyaya yakın
Elfida
Haluk Levent
Bıçak sırtında yaşamak ve bir türlü aşağıya düşemeyerek kendime mesken edindiğim, gökyüzüne uzanan camdan duvarlarla çevrili, uçurumun kenarı. Bazen ellerim ve ayaklarımda vantuzlar olmasını diliyorum, hani şu ahtapotların kollarında olan zımbırtılar gibi, tırmanabildiğim kadar yukarıya tırmanmak için kim bilir belki tanrıya bile ulaşırım yeterince yükseğe tırmanabilirsem.
Uçurumun karşı kıyısını cehenneme benzetiyorum, yaşamın mutlak sona uzanmaya çalışan evrimi, uzaktan her şey o kadar renkli görünüyor ki içinde bulunduğum karanlıktan, tanrının ve kutsal kitapların esaretinde köleleşerek özgürleşen, birbirlerini ezerek büyüyen çaplı gövdelerin kutsal toprakları.
Yeni bir düzen kurmaya çalıştığım günden bu yana büyüyor hiçe olan saygım. Uçurumun karşı kenarından çok dibi cezbediyor, karanlığın içine gömülü hazine hiçlikten başka ne olabilir ki günden güne büyüyen hissizlik ve isteksizlik bir su damlası gibi sızdırıyor beni dibe doğru.
Belki de dünyanın en bencil insanıyım, düşünceleriyle sadece kendime zarar vererek yaşayan. Belki de kafamın içinde yaşayan herkesi öldürmeliyim, tanrıdan başlayarak. Bilemiyorum sırtıma yüklenen eğreti sorumlulukların ve zorunlulukların ne zaman sona ereceğini.
Belki sabaha vantuzlarım çıkar…
Not: Umut sen bu dünyadaki en büyük orospusun…
Tabiat bile canlandı
Biz hala ölüyüz…
Kedi, kadına sırnaşır
Kadın kediyi sever
Otobüs gelir
Kadını duraktan alır
Kedi, bana bakar
Kadın, kediye el sallar
Otobüs gider
Ben kediye nah yaparım
Kedi bana tıslar.
Mutlu insanları seviyorum!
Özellikle, gülücükleriyle bir şeyleri değiştirebilenleri…
Bir de mevsimleri değiştirenler var,
Küçük bir gülücükle…
Sıradan bir sebepten doğmuş
Sonra ölmüş
Bir süre ölü kalmış
Ölümden sıkılmış
Sonra kendi kendini yokluktan doğurmuş
Şimdi ise ölümü özlüyor
Gibiyim…
Dünya daha güzel bir yer olsun…
Sence?
